Σημάδια εκ γενετής

πρόκειται για κηλίδες με ανοικτό καφέ χρώμα που μπορεί να εμφανιστούν σε οποιοδήποτε σημείο του σώματος. Είναι αρκετά κοινές και συνήθως δεν απαιτείται θεραπεία όταν υπάρχει μόνο μία ή λίγες. Αν όμως είναι πάνω από έξι χρειάζεται διερεύνηση γιατί μπορεί να σχετίζονται με νευροϊνωμάτωση ή άλλες συγγενείς παθήσεις.

 

πρόκειται για καλοήθεις, ασυμπτωματικές κηλίδες μπλε ή γκρίζου χρώματος που συχνά συγχέονται με μώλωπες. Είναι πιο κοινές σε μωρά με σκουρόχρωμη επιδερμίδα και εντοπίζονται συνήθως στο χαμηλό τμήμα της πλάτης (στην ιερολαγόνιο περιοχή) και στους γλουτούς και λιγότερο συχνά σε πόδια και χέρια. Τα σημάδια αυτά τείνουν να υποχωρούν με την ηλικία και δε χρήζουν καμίας θεραπείας.

 

παρούσες στη γέννηση σα μώλωπας ή ερύθημα. Μονήρεις ή πολλαπλές, μπορεί να παρατητρηθούν σε οποιοδήποτε σημείο του σώματος, συνήθως όμως εντοπίζονται στην περιοχή της κεφαλής και του τραχήλου, όπου μπορεί να επεκτείνονται και στον βλεννογόνο του στόματος και τα χείλη. Πιο σπάνια μπορεί να εμφανιστούν σε άλλα σημεία του σώματος.Αρχικά τα σημάδια αυτά έχουν ροζ χρώμα αλλά καθώς το παιδί μεγαλώνει αποκτούν σκούρο κόκκινο ή ακόμα και μοβ χρώμα. Επίσης μπορεί να παχύνουν ελαφρώς και να αναπτύξουν ανώμαλη επιφάνεια. Οι περισσότερες από αυτές τις δυσπλασίες δε σχετίζονται με άλλες παθήσεις αλλά ορισμένες φορές μπορεί να συνυπάρχουν με ορισμένα σύνδρομα οπότε χρειάζεται διερεύνηση. Το laser αποτελεί τη συνηθέστερη επιλογή για τη θεραπεία τους.

 

πρόκειται για κηλίδες κόκκινου, ροζ ή σομόν χρώματος που συνήθως εντοπίζονται στον αυχένα, το μέτωπο, τα βλέφαρα ή ανάμεσα στα μάτια και οφείλονται σε διεσταλμένα τριχοειδή. Συνήθως αυτές που βρίσκονται στο μέτωπο και στα βλέφαρα ξεθωριάζουν με το πέρασμα του χρόνου, ενώ αυτές που είναι στον αυχένα τείνουν να επιμένουν. Δε χρήζουν θεραπείας.

 

πρόκειται για αγγειακούς καλοήθεις όγκους της παιδικής ηλικίας, που εμφανίζονται μετά τη γέννηση. Περίπου το 10% των βρεφών παρουσιάζουν ένα αιμαγγείωμα. Συνήθως γίνονται αντιληπτά μεταξύ της 2ης και 4ης εβδομάδας της ζωής. Διακρίνονται στα επιφανειακά, τα οποία είναι και τα συχνότερα , τα εν τω βάθει και τα μικτά. Θεραπεία δεν απαιτείται σε όλες τις περιπτώσεις , καθώς τα περισσότερα αιμαγγειώματα υποστρέφουν μέχρι την ηλικία των 10 ετών. Θεραπεία απαιτείται σε όλες τις περιπτώσεις που απειλείται η ζωή, κάποιο ζωτικό όργανο ή δημιουργούν προβλήματα αισθητικής.

 

Oνομάζονται οι σπίλοι που υπάρχουν εκ γενετής η αναπτύσσονται κατά τη βρεφική περίοδο της ζωής (δυο πρώτα χρόνια ζωής ). Περίπου το 2-6% του πληθυσμού έχουν ένα ΣΜΣ. Παρουσιάζονται ως μελαγχρωματικές βλάβες με σαφώς περιγεγραμμένα όρια και ποικιλία αποχρώσεων του καφέ, ενώ ιδιαίτερα οι μεγάλοι έχουν οζώδη επιφάνεια και υπερτρίχωση. Διακρίνονται σε μικρούς(˂1,5 εκ.), μεσαίους (1,5-10 εκ) και γιγαντιαίους (˃20 εκ). Οι περισσότεροι συγγενείς σπίλοι είναι μικροί και μοιάζουν με τους επίκτητους. Γενικά ο κίνδυνος ανάπτυξης μελανώματος πάνω σε συγγενείς σπίλους είναι αυξημένος. Η πιθανότητα αυτή είναι μεγαλύτερη στους γιγαντιαίους συγγενείς σπίλους και όχι στους μικρούς συγγενείς. Τα παιδιά αυτά λοιπόν πρέπει να βρίσκονται υπό παρακολούθηση έτσι ώστε να διαπιστωθούν τυχόν αλλαγές στην όψη των σπίλων.