Κλινικη δερματολογια - αφριδισιολογια

Παιδικές αλωπεκίες

ΠΑΙΔΙΚΕΣ ΑΛΩΠΕΚΙΕΣ

Οι περισσότερες μορφές τριχόπτωσης και αλωπεκίας στα παιδιά δε σχετίζονται με κάποιο σοβαρό νόσημα, επηρεάζουν όμως έντονα την ψυχολογία και την αυτοπεποίθηση του παιδιού. Οι συνηθέστεροι λόγοι που ευθύνονται για την εμφάνιση αλωπεκίας στα παιδιά είναι:

 

Γυροειδής αλωπεκία

 

Τριχοτιλλομανία

 

Δερματοφυτία κεφαλής

 

Διάχυτη αλωπεκία

 

Ουλωτική αλωπεκία

Παιδικές αλωπεκίες

Γυροειδής αλωπεκία: αυτοάνοση κατάσταση η οποία εκδηλώνεται όταν το ανοσοποιητικό σύστημα του παιδιού επιτίθεται στα τριχοθυλάκιά του. Εμφανίζονται ξαφνικά μία ή περισσότερες πλάκες στο τριχωτό χωρίς τρίχες (κενά ανάμεσα στα μαλλιά). Το δέρμα στα σημεία αυτά είναι απαλό χωρίς ερυθρότητα ή σημεία φλεγμονής, ενώ οι τρίχες στην περιφέρεια των βλαβών είναι κοντές και έχουν τη μορφή «θαυμαστικού». Σε πιο σπάνιες περιπτώσεις μπορεί το παιδί να χάσει όλα τα μαλλιά της κεφαλής του. Τα ακριβή αίτια είναι άγνωστα, αλλά πολλές φορές σχετίζεται με έντονο άγχος. Η θεραπεία περιλαμβάνει τοπική θεραπεία κυρίως με κορτιζονούχα σκευάσματα. Σε μεγαλύτερα παιδιά μπορεί να γίνουν ενέσεις κορτιζόνης τοπικά ή αυτόλογη μεσοθεραπεία(PRP). Τοπική ανοσοθεραπεία εφαρμόζεται σε σοβαρές περιπτώσεις. Στην πλειοψηφία των περιπτώσεων τα μαλλιά θα επανέλθουν σε διάστημα 6-12 μηνών.

 

Τριχοτιλλομανία: Κενά στα μαλλιά ή σημεία αραίωσης που δημιουργούνται από τη βίαιη απομάκρυνση των τριχών στα σημεία. Προκαλείται από το ίδιο το παιδί που ενδεχομένως τραβάει, ξεριζώνει ή στριφογυρίζει δυνατά τούφες από τα μαλλιά του. Σχετίζεται με έντονο άγχος και στρες που βιώνει το παιδί λόγω κάποιου γεγονότος που το στενοχώρησε ή το φόβησε. Χαρακτηρίζεται από σπασμένες ή διαφορετικού μήκους τρίχες. Η πλειοψηφία των παιδιών θα ξαναποκτήσει τα μαλλιά του. Η θεραπεία περιλαμβάνει τοπική αγωγή, ενώ σε κάποιες περιπτώσεις χρειάζεται η συμβολή παιδοψυχολόγου.

 

Δερματοφυτία κεφαλής: Για τη συγκεκριμένη μορφή αλωπεκίας ευθύνεται κάποια μυκητιασική λοίμωξη των τριχών, του δέρματος και των τριχικών θυλάκων. Στο 90% των περιπτώσεων εκδηλώνεται σε παιδιά ηλικίας μικρότερης των 10 ετών. Οι μύκητες που συνήθως ευθύνονται είναι το M.canis και το T.tonsurans. Εμφανίζονται κυκλικές πλάκες γκρίζου χρώματος με λέπια στο τριχωτό ή έντονα ερυθρές πλάκες που καλύπτονται από φλυκταινίδια με πύον. Συνήθως γίνεται μικροσκοπική εξέταση για επιβεβαίωση της διάγνωσης. Η θεραπεία περιλαμβάνει αντιμυκητιασική αγωγή από το στόμα, τοπική εφαρμογή ουσιών χρήση ειδικών σαμπουάν. Επειδή η ασθένεια είναι μεταδοτική το παιδί δεν πρέπει να μοιράζεται αντικείμενα όπως καπέλα, βούρτσες κ.ά.

 

Διάχυτη αλωπεκία: Αυτός ο τύπος προκαλείται από την επίδραση ενός πολύ έντονα στρεσογόνου παράγοντα στον οργανισμό όπως

  • Υψηλός πυρετός
  • Σοβαρός τραυματισμός
  • Νοσηλεία σε νοσοκομείο
  • Χειρουργική επέμβαση
  • Θάνατος κοντινού προσώπου

 

Το αποτέλεσμα είναι να διαταράσσεται ο φυσιολογικός κύκλος ζωής της τρίχας με αποτέλεσμα να σταματάει η ανάπτυξη των τριχοθυλακίων και μερικές εβδομάδες αργότερα (6-16) να παρατηρείται έντονη τριχόπτωση. Εφόσον το στρεσογόνο περιστατικό δεν υπάρχει πια στη ζωή του παιδιού τα μαλλιά αναπτύσσονται και πάλι. Λιγότερο συχνά για τη διάχυτη παιδική τριχόπτωση μπορεί να ευθύνεται μια κακή και φτωχή σε θερμίδες διατροφή αντίδραση σε κάποια φαρμακευτική αγωγή ενδοκρινικές διαταραχές μπορεί να επηρεάσουν τον κύκλο ζωής της τρίχας. Σε αυτές τις περιπτώσεις η έγκυρη διάγνωση με βάση την κλινική εξέταση, τον πιθανό εργαστηριακό έλεγχο και την τριχοσκόπηση είναι καθοριστική για τη δημιουργία ενός εξατομικευμένου πλάνου θεραπείας.

 

Ουλωτική αλωπεκία: Πρόκειται για την αλωπεκία που προκύπτει από την καταστροφή των τριχικών θυλάκων και μπορεί να οφείλεται σε

  • Διαταραχές της ανάπτυξης
  • Κληρονομικά νοσήματα
  • Εξωγενείς παράγοντες (μηχανικά τραύματα, εγκαύματα)
  • Λοιμώξεις(βακτηριακές, λοιμώξεις από πρωτόζωα,από κόκκους)
  • Δερματοπάθειες άγνωστης αιτιολογίας (θυλακικός λειχήνας, δερματομυοσίτιδα, ερυθηματώδης λύκος,
    σκληροδερμία κ.ά.)

 

Η θεραπευτική αντιμετώπιση εξαρτάται από την πρωταρχική νόσο. Σε περίπτωση λοιμώδους αιτιολογίας αντιμετωπίζεται ανάλογα ενώ σε περίπτωση αυτοάνοσης αιτιολογίας χορηγούνται ανοσορρυθμιστικά φάρμακα.